மெய்வெளியின் “காத்தாயி காதை”

மாதவி சிவலீலன் –

11.06.2022 சனிக்கிழமையன்று Trinity Centre, East Ham இல் மலையக இலக்கிய மாநாடு ஒருநாள் நிகழ்வாக நடைபெற்றது. அங்கு சிறப்பு நிகழ்ச்சியாக ‘காத்தாயி’ நாடகம் சாம் பிரதீபன், ரஜித்தா சாம் தம்பதியினரால் மேடையேற்றப்பட்டது. இந்நாடகம் பற்றிய விளம்பரங்கள் முன்னதாக வந்த வண்ணமிருந்த போது யார் இந்தக் காத்தாயி என்கின்ற கேள்வி எனக்குள்ளேயிருந்தது. மு. நித்தி சேருடன் உரையாடும் போது அத்தாய் பற்றிய செய்தியைக் கூறியிருந்தார். 1994 ஆம் ஆண்டு மலையகத்தில் தன்னைத் தேடி வந்த போராளி இளைஞனுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தாரெனக் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டு வெலிக்கடைச் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட அவர் பத்தொன்பது வருடங்கள் அச்சிறையில் நோய்களோடு இருந்து அங்கேயே மரணித்துப் போனார். அவருக்காக எவருமே குரல் கொடுக்கவும் இல்லை. அச்சம் காரணமாக அவரது புகைப்படங்களையும் உறவினர்கள் எரித்து விட்டனர். இன்று அவரைப் பார்த்தவர்கள் பழகியவர்கள் நினைவிலேயே அவரது உருவம் நினைவு கூரப்படுகின்றது.

மாநாட்டு நிகழ்வுகளின் இடையில் மதிய உணவிற்கு முன்பாக நாடகத்திற்காகப் பார்வையாளர்கள் பசி மறந்து தம்மைத் தயார்ப்படுத்தி அமர்ந்து கொண்டனர். நாடகம் பார்க்கும் குதூகலம் சிரிப்பாகவும் சிறு சிறு உரையாடல்களாகவும் ஆங்காங்கே நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. திடீரென அதட்டலான குரலில் சாமும் சுஜீத்தும் சபையின் சிரிப்பைக் குதூகலத்தை அலட்சியத்தைக் கட்டுப்படுத்தினர், மனம் ஒப்பாத இறுக்கமான இராணுவ சூழலுக்குள் அகப்பட்ட உணர்வைத் தூண்டிச் சபை அடங்கிக் கிடந்தது. கைகளில் கொளுத்திய சாம்பிராணிக்குச்சுகள் திணிக்கப்பட்டன. அன்று அத்தாய்க்கு நடந்த கொடூரத்தைத் தட்டிக் கேட்காத சமூகத்தை முன்னிறுத்தியதாக வாயைக் கட்டிக் கொள்ள கறுப்புத்துணி கொடுக்கப்பட்டது. வாய் மூடிச் சபை மயான அமைதியாகியது.

மெல்லப் படர்ந்த சாம்பிராணிப் புகை மரண நிகழ்வொன்றை உருவாக்கச் சுவாசிக்க முடியாமலும் சிலர் திணறச் சூழல் அபத்தமாகியது. அப்போது காத்தாயி உடல் வெள்ளைத் துணியால் மூடி நால்வரால் கொண்டுவரப்பட் டுக் கிடத்தப்பட்டது. அக்காட்சி மனதைக் குமுற வைக்க, அத்தாயின் கதை பின்னோக்கிய நினைவாகக் காட்சிப்படுத்தப்பட்டது. வதைமுகாமில் அடிகளுக்குள்ளும் வசைகளுக்குள்ளும் திணறும் காத்தாயியாக ரஜித்தா ஈனக்குரல் எடுத்துப் பேசினார். இல்லை, அப்பாத்திரமாகவே மாறித் திணறத் தொடங்கினார். சாம் கொடூர இராணுவ அதிகாரியாக விளங்கிக் கர்ச்சிக்கும் குரல் சபையை அச்சமூட்டியது. இடையிடையே ‘அம்மாவுக்கு ஒன்றும் தெரியாது; அவரை விட்டு விடுங்கள்’ என அத்தாயின் வீட்டில் தங்கிய வரதனின் வாக்குமூலமாக சுஜித் குரல் கொடுத்தார். இராணுவ அட்டூழியத்துக்குள் அவை எடுபடாமல் போயிற்று. கறுத்த உடையில் இருண்ட சூழலைப் பிரதிபலித்த நான்கு சிறுவர்களும் தங்களுடைய பங்களிப்பை அழகாக வழங்கியிருந்தனர்.

ஈழத்து விடுதலைப் போராட்டத்தில் தெரிந்தும் தெரியாமலும் போராளிகளைத் தாய்ப் பாசத்துடன் அரவணைத்த காரணத்தால் வீடுகளிலும் வீதிகளிலும் வதை முகாம்களிலும் துன்புறுத்தப்பட்டுக் கொல்லப்பட்ட அனைத்துத் தாய்மார்களின் பிரதிநிதியாகக் காத்தாயித் தாய், அன்று கண்களில் கண்ணீரை வர வைத்தார்.

பாரதிதாசன் ‘எது கலை’ எனும் கவிதையைப் பின்வருமாறு முடிப்பார்.

’’என்நண்பர் பகவதியாம் நடிகர் ஓர்நாள்

எழிலுறும் நாடக அரங்கை அடைந்தார் ஆங்கே

என்நண்பர் அடையாளம் மறந்தேனி ல்லை

இடர்சூழ்ந்தனை நோக்கி அறம் விளக்கும்

சொன்மழையைச் சினங்கூட்டி, மெய்ப்பாடேற்றித்

தொடங்கினார்; விழிப்புற்ற ஏழைத்தோழன்

தனைக் கண்டேன் பகவதியை மறந்தேன்மறக்க

வைத்த தெது? அதுதான் கலையாம் அன்றோ!’’

இக்கவிதை வரியை ரஜித்தா, சாம் நடிப்பில் நான் கண்டேன். அவர்கள் இருவரும் பாத்திரங்களுக்குள் ஒன்றிப் போயினர். சாம், வரதனைத் தெரியுமென ஒத்துக் கொள் என்று ஒவ்வொரு தடவையும் அதட்டும் போதும் அடிக்கும் போதும் ரஜித்தா கெஞ்சுவதும் கலங்குவதும் பதட்டமடைவதும் அழுவதும் ஆதங்கப்படுவதும் நிலைதடுமாறி விழுவதும் ஜீரணிக்க முடியாத துன்பியல் நிகழ்வாக அமைந்தது. உண்மையில் ஒருகணம் அந்த இராணுவ அதிகாரியின் பொல்லைப் பறித்து அவருக்கு விளாச வேண்டுமென என் கால்கள் முன்னோக்கி நகர எத்தனித்தன.

மலையக் மண்ணில் சாதாரணக் குடும்பப் பின்னணியில் வாழ்ந்த அத்தாயிற்காக எவரும் அன்று ஆதரவு கொடுக்கவில்லை. உதவி செய்யவும் இல்லை. யாருமற்ற அனாதையாக உலகில் மறக்கப்பட்ட ஜீவனாக சிறைக்குள் பத்தொன்பது வருடங்கள் வாழ்ந்து புற்று நோயோடும் படுக்கைப் புண்ணோடும் அவதியுற்று மடிந்த அவரின் வாழ்க்கை மறக்கடிக்கப்பட்ட சூழலில் இலண்டனில் அவருக்கு இவர்களால் உயிர் கொடுக்கப்பட்டு அவருக்கு நடந்த அநீதி உலகறியச் செய்யப்பட்டுள்ளது. பேசாப் பொருளைப் பேச வைத்த விம்பம் குழுவினர் வரலாற்றில் நின்று விட்டனர்

நாடகத்தின் நிறைவுப் பகுதியில் சபையே கலங்கி நின்றது. யாவரும் எழுந்து நின்று கரங்களைத் தட்டிக் கலைஞர்களுக்குப் பாராட்டுத் தெரிவித் ததுடன் அத்தாயிற்கும் மரியாதை செலுத்தினர். பலரின் கண்களில் கண்ணீர் ததும்பியது. ஓவியர் ராஜா பெரிதாக அழுதே விட்டார். பின்னணி இசை, உடையலங்காரம், காட்சியமைப்பு யாவுமே உணர்வுபூர்வமாக இருந்து அக்கொடூர சூழலையும் சோகத்தையும் ஏற்படுத்தின.

வலி தரும் படைப்பைத் தரமான படைப்பாகத் தந்த சாம், ரஜித்தா இருவருக்கும் அவர்களோடு தோள் நின்று உழைத்த சுஜித், காண்டீபன், அலன், றித்திக், அனுக்ஷன்,அஞ்சனா, ஷாருகா, றாஜீ, மோதிலா ஆகியோருக்கும் பாராட்டுதல்களும் நன்றியும்.

– பூங்கோதை –

அதே வேளையில் இக்கட்டுரை, இம்மாநாட்டில் அன்று மேடையேறிய மெய்வெளி நாடகக்குழுவின்’காத்தாயி காதை’ பற்றியது மட்டுமே.

காத்தாயி காதை என்ன சொல்லிப் போகிறது, காத்தாயி யார் என்று பார்ப்பது இந்நாடகத்தின் பின்புலத்தை அறிந்து கொள்ள உதவும். இக்காத்தாயியின் இறுதி நாட்கள் பற்றியும் அவருக்கான நீதி கிடைக்காது போன இழி நிலை குறித்தும் இன்னுமே அறியப்படாத இன்னொரு பக்கம் ஒன்று இருக்கலாம் என்பது எனது எண்ணமாக இருப்பினும், மலையக இலக்கிய மாநாட்டின் முதுகெலும்பாக இருந்து, பல அமர்வுகளில், முதலாவது அமர்வான ‘காத்தாயி முத்துசாமி’ அமர்வுக்கும் தலைமை தாங்கிய மு நித்தியானந்தனின் பேச்சிலிருந்து நான் அறிந்து கொண்டவற்றை இங்கு பகிர்ந்து கொள்கின்றேன்.

பதுளை லுணுகளையில், அடாவத்தைத் தோட்டத்தைச் சேர்ந்த காத்தாயி முத்துசாமி என்ற தோட்டத் தொழிலாளிப் பெண் தான் இந்த நாடகத்தின் கதாநாயகி.

1994ம் ஆண்டுவிடுதலை இயக்கப் போராளி ஒருவர் மட்டக்களப்பிலிருந்து பதுளையூடாகத் தப்பிச் சென்ற போது, அவருக்கு தனது லயத்தில் தங்குமிடம்,

உணவு வழங்கியிருந்தார் என்ற குற்றச் சாட்டில் இவர் இலங்கைப் போலீசாரால், பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டு வெலிகடைச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

சிறையில் இனவாத புறக்கணிப்புகளுடன் தன் வாழ் நாளைக் கழித்த காத்தாயி கடுமையான நோயால் பீடிக்கப்பட்டு, இறுதியில் புற்று நோய்க்கும் ஆளாகி படுக்கைப் புண்களுடன் பல இன்னல்களுக்காளாகி இறுதியில் கொழும்பு மருத்துவமனையொன்றில் இறந்தும் போனார். தனது நாற்பத்தியொன்பது வயதில் சிறையில் அடைக்கப்பட்டு, 19 ஆண்டுகள் சிறையிலேயே துன்பங்களுடன் வாழ்ந்து தனது 68 வயதில் தன்னுயிரைத் துறந்தது வலி நிறைந்த சரித்திரம்.

மலையக அரசியல்த் தலைவர்களோ, மனித உரிமை இயங்கங்களோ காத்தாயியைப் பற்றி எந்த அக்கறையும் காட்டவில்லை என்பது துயரத்தின் உச்சம். வடக்கு, கிழக்கு பகுதிகளில் யுத்தம் முடிவடைந்த காலப்பகுதியில் அரசினால் விடுதலைப் புலிகளுக்கு பொது மன்னிப்பு வழங்கப்பட்ட பின்னரும் காத்தாயி மூன்றரை ஆண்டுகள் சிறை வாசம் செய்தார் என்பது இவரை எவருமே கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ளாமல், கேட்பார் யாருமற்ற நாதியற்ற பெண்ணாகவே இவர் வாழ்ந்து மறைந்தார் என்பதற்கு அடையாளம். இந்த மாதரசியின் வலிகளை நினைவு கூறும் முகமாக, ஏற்கனவே மேலே குறிப்பிட்டிருந்தபடி ‘மெய்வெளி நாடகக் குழு’ காத்தாயி காதையை மேடை ஏற்றினர்.

சாம் பிரதீபனின் அற்புதமான எழுத்துருவிலும் திறமையான நெறியாள்கையிலும், ரஜித்தா சாம் பிரதீபனின் கச்சிதமான கனதியான காத்தாயி பாத்திரத்திலும் இந்நாடகம் மேடையேறியது. தொடர்ச்சியாக இல்லாவிட்டாலும் ஆங்கில, தமிழ் நாடகங்களைப் பார்த்து ரசித்த, ரசித்துக் கொண்டிருக்கும் அனுபவங்கள் எனக்கும் உண்டு என்பதால் இந்நாடகத்தை ஒரு பார்வையாளராக விமர்சிக்கலாம், விமர்சிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது. ஒரு அறியப்படாத சரித்திரத்தை, காத்தாயி காதையை வந்திருந்த அத்தனை மாந்தர்களின் மனதிலும் ஒரு குறுகிய நேரத்தில் பதிய வைத்த திறமை இந்நாடகக் கலைஞர்களுக்கு உண்டு.

ஒரு ஆசிரியையாக அன்றாடம் பாடசாலையில், ஒரு புதிய கற்பித்தலை ஆரம்பிக்க முன்னர், மாணவர்களின் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்காக சில உத்திகளைக் கையாள்வது வழமை. அந்த உத்தி தான் ( hook என்று அழைப்போம்) அந்தக் கற்றலை மாணவர்கள் எவ்வளவு ஆழமாக தம் மனதில் பதிய வைப்பார்கள் என்பதைத் தீர்மானிப்பது. அதே போல எவரும் எதிர்பார்க்காத விதத்தில் அத்தனை பார்வையாளர்களையும் சாம் பிரதீபன் தன் பேச்சுத் திறமையால் கட்டிப் போட்டு அல்லது திட்டிப் போட்டு என்றும் அழைக்கலாம், ஒரு பயபக்தியோடு நாடகத்தை ரசிக்க வைக்கத் தொடங்கியதில் ஆரம்பித்தது தான் இந்நாடகத்தின் வெற்றி என்பேன். அவர் நிஜமாகவே எம்மைத் திட்டுகிறாரா அல்லது நாடகத்தின் ஒரு அங்கமா எனப் புரியாமல் பாதி பார்வையாளர்கள் ஸ்தம்பித்துப் போய் மூச்சு விடவே பயந்து போனதில் அரங்கமே ஒரு நொடியில் அமைதியாகியது.

“என்னத்துக்கு இப்ப எல்லாரும் ஃபோனை நோண்டிக் கொண்டிருக்கிறியள்?, எப்ப பார்த்தாலும் ஃ போனை நோண்டிக்கொண்டு, வைச்சிட்டுப் போட்டு எல்லாரும் போய்க் கதிரைகளில இருங்கோ பார்ப்பம்! , இப்ப டீ குடிக்கிறது முக்கியமோ?” என்று அதிரடியாக, சாம் பிரதீபன், அவர் இவர் எனப் பார்க்காமல் சகட்டு மேனிக்கு கண்டவர்களையும் பார்த்துக் கர்ச்சித்ததில், பார்வையாளர்கள் அனைவரும் பறந்து போய் கிடைத்த கதிரையை இழுத்துப் போட்டு அமர்ந்து கொண்டனர்.

இது நாடகத்தின் ஆரம்பம் எனப் புரியாத, தமிழ் மொழி தெரியாத பெண்ணொருவர், ஆங்கிலத்தில்” இவர் ஆள் கொஞ்சம் கூடச் சரியில்லை, மரியாதை தெரியாத காட்டுமிராண்டியாய் இருப்பார் போல இருக்கு.” என மெல்லப் புறுபுறுத்தது காதில் விழுந்தது.

காத்தாயியாகவே மாறிப் போன, ரஜித்தா பிரதீபனின் நடிப்பினால் பார்வையாளர்கள் மத்தியிலும் காத்தாயியின் வலி சிரமமில்லாது ஊடுருவியது. காத்தாயியின் உடலும் மனமும் சிறை வாசத்தினாலும் சிறைக்காவலர்களின் சித்திரவதையினாலும் துவண்டு போனதையும் அவள் மலையக மாந்தர்களுக்குரிய , ஏழ்மையிலும் சாகாத சக மனித நேயத்தால், தான் உதவி செய்தது ஒரு போராளி எனத் தனக்கு தெரியாதென்பதை ஓயாமல் சொல்லி அழுததையும் எம் கண் முன் கொண்டு வந்த அந்த நடிப்பாற்றல் அலாதியானது.

ஒரு குறுகிய நேரத்தில் தமக்குத் தேவையான அரங்கை, வெறும் நிலத்தில் சிறையாக அமைத்துக் கொண்டதும், நாடகத்தில் ஏனைய பாத்திரங்களில் வந்தவர்களின் நடிப்பும் முக்கியமாக ஒரு போராளியாக வந்தவரின் கச்சிதமான நடிப்பும் காத்தாயி காதைக்கு வலுச் சேர்த்தன. பல இளம் கலைஞர்கள் குறிக்கப்பட்ட நேரக்கணிப்புடன் பின்னணி இசைக்குத் தக்கவாறு தம் அசைவுகளை ஏற்படுத்தியதும், இன்னும் சில மிக இளம் கலைஞர்கள் பின்னணி இசையைத் தகுந்த நேரத்தில் வழங்கியதும் அவர்களது கடுமையான பயிற்சியைக் காட்டியது.

நாடகக் கலை உலகில் பரவலாக அறியப்பட்ட மெய்வெளி நாடகக் கலைஞர்களின் இயக்கத்திலும் நெறியாள்கையிலும் படைக்கப்பட்ட இந்நாடகம் பார்த்தவர்கள் அனைவரையும் புருவம் உயர்த்த வைத்தது என்றால் மிகையாகாது. மேடையே இல்லாத ஒரு அரங்கில் இவ்வளவு தத்ரூபமாக பார்வையாளர்களை மெய்மறக்கப் பண்ணியவர்கள், நவீன வசதிகள் உள்ள அரங்குகளில் இன்னும் பல மடங்கு இந்நாடகத்தை மெருகேற்றுவார்கள் என்பது சர்வ நிச்சயம்.

குறையாகச் சொல்வதற்கு இக்குறு நாடகத்தில் எதுவும் அகப்படாவிட்டாலும், அவர்கள் தமது கதைப் பின்னணிக்காக பார்வையாளர்களின் கைகளில் கொடுத்த ஊதுபத்தியின் புகை வாசனையும் புகையும் இந்த குழைக்காட்டு இளவரசியின் நாசித்துவாரங்களில் ஒவ்வாமையைத் தூண்டி, ஏற்கனவே உள்ள சுவாசக் காற்றுப் பிரச்னையைத் தூண்டப் பார்த்ததை இங்கு பதிவதால் ,என் போன்ற சுவாசச் சிக்கல் உள்ளவர்கள் எதிர்காலத்தில் தப்பிக்கொள்ளுவார்கள் என நம்புவோம்.

இனி வரும் காலங்களிலும் ‘மெய்வெளி’ தொடர்ந்தும் இப்படியான விழிப்புணர்வுகளைத் தூண்டும் நாடகங்களை மேடையேற்ற வேண்டும் என விழைவதோடு, நெஞ்சம் நிறைந்த வாழ்த்துக்களையும் அள்ளி வழங்குகிறோம்.